نشدی غایب از اندیشه که پیدا کنمت
تو هویداتر از آنی که هویدا کنمت

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

سلوک

 امروز بعد از دو سال و سه ماه و بیست و یک روز اومدم زنجان. باد میاد. مقنعه رو از سر انداختم و اجازه دادم باد بپیچه لای موهام. یادمه وقتی ارغوان یک ماهش بود وایسادم و توی همین باد همین‌جا براش یه فایل صوتی ضبط کردم و از یک ماهگی‌ش براش گفتم. از تغییرات خودمون و زندگی‌مون که با اومدنش چقدر همه‌چیز قشنگ‌تر شده.  می‌دونید؟ ما نابیناییم. این رو من نمی‌گم. شاهرخ خان میگه. شاهرخ خان کارش اینه که از عمق وجود یخ‌زده من احساساتم رو بیرون می‌کشه و قلبم رو نشونم میده. میگه شماها نابینایید. عاطفه رو نمی‌بینید. راست میگه. یه بار گفت تو عمیق‌ترین رنج جهان رو کشیدی. تو دیدی زندگی بدون شور و احساسات وقتی آدم‌های اطرافت نمی‌بیننت چقدر سخته. پس تو حداقل خودت رو ببین. حالا یادم داده خودم رو ببینم. حالا منم که از دور و نزدیک خودم رو می‌بینم و در آغوش می‌کشمش. ارغوان دو سال و نه ماه پیش به دنیا اومد و همه‌چیز رو عوض کرد برای من. اگه اون نبود من چطور می‌فهمیدم کودکان چه شکلی‌اند؟ چطور می‌فهمیدم کودکان چطوری دنیا رو لمس می‌کنند؟ ارغوان، ای دختر کوچک من، تو اگه یک بار در جمع ما متولد شدی، دست کم من رو...
Read more

به بهانه بازگشت به زندگی

این ساعت‌های پایانی سال هی می‌نویسم و بعد کنترل آ میگیرم و پاک می‌کنم. دو ساله ننوشتم. دو ساله که دنیا برام جای بدی بوده و من داشتم تلاش می‌کردم توی این دنیا زنده بمونم. اما بعضی کارها رو انجام دادم که برام نقاط روشن زندگی محسوب میشن. مثلاً اینکه واسطه شدم تا یکی از همکارهام که زن رنج‌کشیده‌ای بود جدا شد. یا بچه‌هایی که در درس ریاضی خوب نبودند رو تحویل گرفتم و مشتاق به ریاضی تحویلشون دادم. اما روشن‌ترین و درخشان‌ترین نقطه این بود که در یک سال گذشته من صاحب اختیار روسری روی سرم شدم و بعد از ۲۰ سال دیگه من افسار آنچه که هستم رو تماماً به دست گرفتم.  مسئله زن ایرانی اینه؟ نمیدونم. من کاری با زن ایرانی ندارم. کاری با مرد ایرانی هم ندارم .مسئله من خودم بود توی همه‌ی این سالهایی که پشت سر گذاشتم. حجاب برای من نقطه اتصال سالها بی‌ارزشی، زیستن زیر سایه آدمی خودشیفته و زن‌ستیز، اضطراب و سرکوب بود. راه رهایی از تمام این‌هایی که نام بردم هم توی کتاب‌های دینی و اسلامی نبود. من به اشتباه سالها تلاش می‌کردم با خوندن کتاب‌های مختلف خودم رو توجیه کنم که درست‌ترین و بهترین و خداپسند‌ترین حالت ممکن ...
Read more

دوِ یکِ یک

امسال سومین نوروزی هست که هیچ مهمانی نداریم. شرایط ما کمی خاصه و ترجیح میدیم به جای اینکه بلایی سر جسم مادرمون بیاد، بلا سر روانمون بیاد. کاش قدرت این رو داشتم که می‌تونستم برای مامانم شرایط بهتری رو فراهم کنم. مامانم نماد بلوغه توی عمق روان من، بابام نماد محبت. توی یکی از جلسات روانکاوی که خیلی فضا احساسی شده بود، آقای ش برگشت گفت بیا فکر کن ببین چی توی زندگیت بوده که باعث شده تو ظرفیتت زیاد بشه و حتی ناراحت باشی برای کسی که آزارت داده. بعد از کلی تمرکز و یادآوری جواب واقعاً چیزی جز مامان و بابام نبود. امروز هرچی که دارم از تلاش‌های اون‌هاست.  آخر اون جلسه دیدم آقای ش داره اشک‌هاش رو پاک می‌کنه. بهم افتخار می‌کرد. قبلاً فکر می‌کردم به روان‌درمانگرها خیلی فشار نمیاد. الان می‌فهمم که کارشون سخته و پا به پای درمانجو دارن فشار متحمل میشن.  دوست داشتم دست مامان و بابام رو می‌گرفتم و بهشون نشون می‌دادم که اون بیرون از زندگی ما خیلی اتفاقات جذاب و هیجان‌انگیز پیش روی ما قرار داره اگر که دل بکنید از این چیزی که هست. حالا که دو ساله جز به ضرورت و نهایتا دو سه بار هیچ‌کس از در خونه‌ ما...
Read more